ในวันเกิดอายุ 12 ปี ยูตะได้รับโทรศัพท์มือถือ พร้อมภารกิจการบันทึกภาพเคลื่อนไหวในช่วงสุดท้ายของชีวิตแม่ที่ป่วยหนักเอาไว้ เขาเพียรถ่ายคลิปอิริยาบถของแม่เก็บไว้นับร้อยชั่วโมงจนวันสุดท้าย ก่อนที่จะเอามาตัดเป็นหนังสารคดีโดยใส่ฉากระเบิดโรงพยาบาลเอาไว้ในตอนจบ เมื่อเขาตัดสินใจเอาหนังไปฉายในงานวัฒนธรรมโรงเรียน เขาก็กลายเป็นทั้งตัวตลกและคนนิสัยไม่ดีที่ล้อเล่นกับความตายของแม่ ความผิดหวังในปฏิกิริยาของผู้คนทำให้เขาตัดสินใจจะจบชีวิตตัวเองด้วยการกระโดดลงจากดาดฟ้าโรงพยาบาล แต่ใครคนหนึ่งที่นั่นก็หยุดเขาไว้

คนคนนั้นคือเอริ เด็กสาวปริศนาผู้อาจจะเป็นคนเดียวบนโลกที่เข้าใจความหมายของหนังเรื่องนั้น

เราคงไม่ต้องพิสูจน์อะไรกับมากนักว่าฟุจิโมโตะ ทัตสึกิเป็น cinephile ของแท้ ครั้งนี้เขาไม่ได้แค่อ้างอิงถึงภาพยนตร์และวัฒนธรรมการดูหนังแบบผ่าน ๆ อย่างในผลงานสร้างชื่อเรื่องก่อนหน้า (ทั้ง Fire Punch และ Chainsaw Man) ทั้งการแบ่งช่อง การวางกรอบภาพ ลำดับเรื่อง ไปจนถึงเนื้อหาของ ‘ลาก่อนเอริ’ เป็นเหมือนกับการทำหนังบนหน้ากระดาษหนังสือการ์ตูนด้วยความรู้ความเข้าใจศิลปะแห่งภาพยนตร์อย่างลึกซึ้ง

ฟุจิโมโตะยังคงร้ายกาจในการถ่ายทอดรสขมของความรักและความทรงจำ วิธีการที่ยูตะเลือกจะใส่อะไรหรือไม่ใส่อะไรเข้ามาในหนังเพื่อจัดการกับความทุกข์ตรมในใจนั้นชวนให้นึกถึงตัวละคร Sammy ในหนังเรื่อง The Fabelmans ของ Steven Spielberg (ซึ่งก็ว่าด้วยเรื่องมนต์วิเศษของภาพยนตร์ในการรับมือกับความจริงเหมือนกัน) เพียงแต่ ‘ลาก่อนเอริ’ เลือกที่จะเล่นท่ายากกว่าด้วยการจับเอาความจริงและความลวงมาซ้อนทับกันจนกลายเป็นเนื้อเดียว ทำให้การ์ตูนเรื่องนี้ทั้งคมคาย สร้างสรรค์ และเป็นจดหมายรักถึงภาพยนตร์ที่มีเอกลักษณ์น่าจดจำอีกฉบับหนึ่ง

 

รู้สึกอย่างไรเกี่ยวกับโพสต์นี้?