ในปี 2021 คณะกรรมการโอลิมปิกสากล (IOC) ได้ตัดสินใจเปลี่ยนแปลงกฎเกณฑ์ โดยให้อำนาจกับสหพันธ์กีฬาแต่ละประเภทในการออกนโยบายของตัวเองในเรื่องการมีส่วนร่วมของนักกีฬาข้ามเพศ นับตั้งแต่นั้นมา สมาคมกีฬาหลายแห่งได้ออกมาตรการใหม่ที่ค่อนข้างเข้มงวดกับการแข่งขันของนักกีฬาหญิงข้ามเพศ โดยอย่างน้อย 10 ชนิดกีฬาโอลิมปิก เช่น กรีฑา จักรยาน ว่ายน้ำ รักบี้ และคริกเก็ต ได้จำกัดการมีส่วนร่วมของนักกีฬาข้ามเพศในประเภทหญิง ขณะที่สมาคมกีฬาบางแห่ง เช่น สหพันธ์แบดมินตันโลก ก็ยังเลือกที่จะพิจารณากรณีของนักกีฬาข้ามเพศเป็นรายบุคคลไป
ประเด็นเรื่องความได้เปรียบทางกายภาพยังคงเป็นหัวข้อหลักในการถกเถียง ผู้คัดค้านการแข่งขันของหญิงข้ามเพศมักอ้างว่า ระดับฮอร์โมนเทสโทสเทอโรนที่สูงในวัยหนุ่มมอบความได้เปรียบทางร่างกายที่ยากจะลบล้างให้หมดไป แต่ผู้สนับสนุนก็โต้แย้งว่าการรับฮอร์โมนเพศหญิงช่วยลดความแตกต่างเหล่านั้นลง จนทำให้สนามแข่งขันมีความเท่าเทียมกันได้
งานวิจัยทางวิทยาศาสตร์ในประเด็นนี้ก็ยังค่อนข้างจำกัดและให้ผลลัพธ์ที่หลากหลาย การศึกษาที่ได้รับการสนับสนุนจาก IOC ชี้ว่านักกีฬาหญิงข้ามเพศเสียเปรียบผู้หญิงทั่วไปในหลายๆ ด้าน แต่งานวิจัยจากมหาวิทยาลัยลูโบโรว์ก็พบว่าการรับฮอร์โมนนาน 12 เดือนช่วยลดความแข็งแกร่งรวมถึงปริมาณมวลและกล้ามเนื้อของหญิงข้ามเพศลง แต่ระดับที่ลดลงก็ยังคงมีมวลสูงกว่าผู้หญิงทั่วไปแม้จะผ่านไปแล้ว 3 ปี
แม้โอลิมปิกเกมส์ 2020 ที่โตเกียว เราเพิ่งจะได้เห็นนักกีฬาข้ามเพศลงแข่งขันครั้งแรก ซึ่งก็คือ Laurel Hubbard นักยกน้ำหนักหญิงข้ามเพศชาวนิวซีแลนด์ และ Quinn นักฟุตบอลนอนไบนารีจากแคนาดา ผู้ซึ่งกลายเป็นนักกีฬานอกขนบชายหญิงคนแรกที่คว้าเหรียญรางวัลโอลิมปิก การถกเถียงว่าด้วยเรื่องการรวมนักกีฬาข้ามเพศในมหกรรมกีฬาที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในโลกนี้ก็ยังคงดำเนินต่อไป หลายคนยังคงหวังว่าเวทีอันทรงเกียรตินี้จะเป็นสถานที่ที่ทุกคนจะได้รับโอกาสอย่างเสมอภาคและเท่าเทียม แต่ก็ต้องยอมรับว่าเส้นทางข้างหน้ายังอาจเต็มไปด้วยความท้าทายที่ต้องร่วมกันฟันฝ่าและแก้ไขต่อไป
ที่มาข้อมูล: Context News
รู้สึกอย่างไรเกี่ยวกับโพสต์นี้?
